Ik voel dat ik leef. Ik voel heel veel in mijn lichaam. Meer dan vroeger. Dat komt omdat ik mijn gevoel steeds meer toe laat. Ik sta open! Dat is heel mooi, want mijn lichaam reageert heel sterk op mijn emoties en ik ben me daar ook nog bewust van. Ik weet bijvoorbeeld als ik last heb van mijn heupen ik ergens gespannen over ben. Vaak kom ik er pas dagen later achter waar ik spanning voor had. Mijn fysieke lichaam reageert dus eerder op emoties dan mijn hoofd. Dat is heel mooi en fijn omdat ik weet dat ik even op de rem moet staan als mijn lichaam dat aangeeft. Vaak gaat de pijn dan ook weer weg.
Ik voel en ik leef
Maar helaas heeft mijn borstkanker van 5 jaar geleden mij ook een erfenis nagelaten. En dat is dat ik bij elk pijntje dat ik voel onzeker wordt en ga twijfelen aan mijn lichaam. Het is toch niks ernstigs? Het zal toch niet weer…?
Gisteren hield Dennis mij een hele mooie spiegel voor toen ik aangaf dat ik zo’n pijn had in mijn onderbuik en heupen. Hij zei: “Je blijft net zo lang aandacht geven en wrijven en duwen op de plek waar je pijn hebt. Logisch dat de pijn erger wordt als je er zoveel aandacht aan schenkt.”
Oef…. dat hadden mijn eigen woorden kunnen zijn.
Dankbaar
Want wat je aandacht geeft groeit. Dus geef je negatieve aandacht aan iets dan groeit die negatieve aandacht. En daar waar je positieve aandacht geeft groeit ook. Maar dan positief. Dit is niks nieuws voor mij. Maar dat wil niet zeggen dat het makkelijk is om dit altijd bij jezelf toe te passen. Ik ben heel dankbaar voor mijn lieve man (mien moat) die mij dan weer even een spiegel voorhoudt.
Liefs,
